JAK PRAWIDŁOWO UZUPEŁNIĆ ZAŚWIADCZENIE A1

W związku z dużym zainteresowaniem materią związaną z okolicznościami oraz przesłankami wydania Zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającego zastosowanie do osoby uprawnionej, w odniesieniu do kierowców wykonujących usługi w ramach międzynarodowego transportu drogowego, przedstawiamy Państwu następujący materiał traktujący w rzeczonym zakresie.

Ustalenie okoliczności mających wpływ na określenie ustawodawstwa właściwego w przedmiocie zabezpieczeń społecznych, wymaga dokonania analizy następujących wspólnotowych aktów prawnych:

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. L 200, 7.6.2004, p.1), zwanego dalej rozporządzeniem 883/2004;
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) NR 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. L 284, 30.10.2009, p.1), zwanego dalej rozporządzeniem 987/2009;

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 465/2012 z dnia 22 maja 2012r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz rozporządzenie (WE) nr 987/2009 dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004;
Rozporządzenie Komisji (UE) NR 1224/2012z dnia 18 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004;
Rozporządzenie Komisji(UE) NR 1244/2010 z dnia 9 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004;

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) NR 988/2009 z dnia 16 września 2009r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz określające treść załączników.

W ramach przedmiotowej publikacji – ze względów porządkowych – pod pojęciem rozporządzenia 883/2004 oraz rozporządzenia 987/2009 traktowane będą wersje skonsolidowane obu wskazanych aktów prawa wspólnotowego, zawierających zmiany wprowadzone rozporządzeniami 465/2012, 1224/2012, 1244/2010 oraz 988/2009.

Zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych wydawane są w celu potwierdzenia:

któremu ustawodawstwu dotyczącemu zabezpieczenia społecznego podlega podmiot, którego dotyczy rzeczone zaświadczenie; oraz
poświadczenia, że wskazany w zaświadczeniu podmiot jest zobowiązany do opłacania składek w innym państwie.

W międzynarodowym transporcie drogowym mamy do czynienia w szczególności z kierowcami wykonującymi pracę najemną w ramach transportu drogowego oraz kierowcami wykonującymi pracę na własny rachunek w ramach transportu drogowego. Takie rozróżnienie jest niezbędne w celu wskazania właściwej podstawy prawnej, mającej znaczenie na gruncie ustalenia właściwego ustawodawstwa w przedmiocie zabezpieczeń społecznych. Przepis art. 1 Rozporządzenia 883/2004 traktuje o pracy najemnej oraz pracy na własny rachunek stanowiąc, że:

Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia:

określenie „praca najemna” oznacza wszelką pracę lub sytuację równoważną, traktowaną jako taką do celów stosowania ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego Państwa Członkowskiego, w którym taka praca lub sytuacja równoważna ma miejsce;
określenie „działalność na własny rachunek” oznacza wszelką pracę lub sytuację równoważną, traktowaną jako taką do celów ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego Państwa Członkowskiego, w którym taka praca lub sytuacja równoważna ma miejsce; (…)

Pracownicy wykonujący obowiązki na stanowiskach kierowców ponad wszelką wątpliwość wykonują pracę najemną wypełniając przesłanki uprawniające do zastosowania wobec nich dyspozycji art. 13 ust. 1 rozporządzenia 883/2004 traktującego w następującej treści:

Osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub więcej państwach członkowskich, podlega:

ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym państwie członkowskim; lub
jeżeli nie wykonuje znacznej części pracy w państwie członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania:

(i) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, jeżeli jest zatrudniona przez jedno przedsiębiorstwo lub jednego pracodawcę; lub

(ii) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstw lub pracodawców, jeżeli jest zatrudniona przez co najmniej dwa przedsiębiorstwa lub co najmniej dwóch pracodawców, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się tylko w jednym państwie członkowskim; lub

(iii) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, innego niż państwo członkowskie jej zamieszkania, jeżeli jest zatrudniona przez dwa lub więcej przedsiębiorstw lub dwóch lub więcej pracodawców, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się w dwóch państwach członkowskich, z których jedno jest państwem członkowskim jej zamieszkania; lub

(iv) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli jest zatrudniona przez dwa lub więcej przedsiębiorstw lub dwóch lub więcej pracodawców, a co najmniej dwa z tych przedsiębiorstw lub dwóch z tych pracodawców mają siedzibę lub miejsce wykonywania działalności w różnych państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie miejsca zamieszkania.

W stosunku do kierowców wykonujących pracę na własny rachunek w ramach transportu drogowego zastosowanie znajduje treść art. 13. 2. rozporządzenia 883/2004 stanowiącego w następujący sposób:

Osoba, która normalnie wykonuje pracę na własny rachunek w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich podlega:

ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym Państwie Członkowskim lub
ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym znajduje się centrum zainteresowania dla jej działalności, jeżeli osoba ta nie zamieszkuje w jednym z Państw Członkowskich, w których wykonuje ona znaczną część swej pracy.

W treści obu przywołanych wyżej przepisów rozporządzenia 883/2004 pojawia się określenie znaczna część pracy. W przedmiocie znacznej części pracy traktuje art. 14 ust 8 rozporządzenia 987/2009 stanowiąc, że:

Do celów stosowania art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego „znaczna część pracy najemnej lub działalności na własny rachunek” wykonywana w państwie członkowskim oznacza znaczną pod względem ilościowym część pracy najemnej lub pracy na własny rachunek wykonywanej w tym państwie członkowskim, przy czym nie musi to być koniecznie największa część tej pracy.

W celu określenia, czy znaczna część pracy jest wykonywana w danym państwie członkowskim, należy uwzględnić następujące kryteria orientacyjne:

w przypadku pracy najemnej – czas pracy lub wynagrodzenie; oraz
w przypadku pracy na własny rachunek – obrót, czas pracy, liczba świadczonych usług lub dochód.

W ramach ogólnej oceny, spełnienie powyższych kryteriów w proporcji mniejszej niż 25 % tych kryteriów wskazuje, że znaczna część pracy nie jest wykonywana w danym państwie członkowskim.

Jak zatem należy rozumieć pojęcie znacznej części pracy w kontekście pracy najemnej?

Otóż ustawodawca wskazał na trzy właściwe kryteria umożliwiające obliczenie znacznej części pracy. Rzeczone kryteria stanowią katalog zamknięty, a należy je rozumieć w następujący sposób:

czas pracy; lub
wynagrodzenie; lub
czas pracy i wynagrodzenie.

Zatem, pracownik najemny wykonujący pracę w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania, podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego pod warunkiem, że:

czas pracy w Państwie Członkowskim zamieszkania pracownika wynosi co najmniej 25% ogólnego czasu pracy tego pracownika; lub
wynagrodzenie pobierane w Państwie Członkowskim zamieszkania pracownika wynosi co najmniej 25% ogólnego wynagrodzenia pobieranego przez tego pracownika; lub
czas pracy i wynagrodzenie w Państwie Członkowskim zamieszkania pracownika wynosi co najmniej 25% ogólnego czasu pracy i co najmniej 25% wynagrodzenia tego pracownika.

Spełnienie jednego z przywołanych kryteriów determinuje ustawodawstwo właściwe Państwa Członkowskiego, w którym pracownik ma miejsce zamieszkania. Jeżeli rzeczone kryteria nie pozwolą na ustalenie ustawodawstwa właściwego Państwu Członkowskiemu, w którym pracownik ma miejsce zamieszkania zastosowanie znajdzie treść przepisu art. 13 ust. 1 lit. b rozporządzenia 883/2004.

Niemniej, w sytuacji, w której państwo członkowskie zamieszkania pracownika nie jest tożsame z państwem członkowskim wykonywania przez niego pracy najemnej, zastosowanie znajdzie dyspozycja z art. 13, ust. 1, lit. B rozporządzenia 883/2004. Zatem w pierwszej kolejności ustawodawstwem właściwym w zakresie zabezpieczenia społecznego będzie ustawodawstwo państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, jeżeli jest zatrudniona przez jedno przedsiębiorstwo lub jednego pracodawcę. W związku z powyższym przedsiębiorca lub pracodawca nie ma podstaw do obaw, że niewłaściwe określenie znacznej części pracy doprowadzi do ustalenia ustawodawstwa w zakresie zabezpieczeń społecznych innego państwa członkowskiego.

Analogiczna konstrukcja obowiązuje osoby wykonujące działalność na własny rachunek, zmianie ulegają wyłącznie kryteria służące ustaleniu znacznej pracy takich osób. Otóż wśród rzeczonych kryteriów – stanowiących katalog zamknięty – rozróżniamy następujące pozycje:

obrót; lub
czas pracy; lub
liczba świadczonych usług; lub
dochód.

Zatem osoba wykonująca działalność na własny rachunek w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania, podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego pod warunkiem, że:

dokonuje obrotu w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania na poziomie co najmniej 25% ogólnego obrotu tej osoby; lub
czas pracy w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania kształtuje się na poziomie co najmniej 25% ogólnego czasu pracy tej osoby; lub
liczba świadczonych usług w Państwie Członkowskim w którym ma miejsce zamieszkania liczy co najmniej 25% ogólnej liczby usług świadczonych przez tą osobę; lub
dochód w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania wynosi co najmniej 25% ogólnego dochodu osiąganego przez tą osobę.

Spełnienie przez osobę wykonującą działalność na własny rachunek, co najmniej jednego ze wskazanych wyżej kryteriów, prowadzi do ustalenia ustawodawstwa właściwego w Państwie Członkowskim, w którym ta osoba ma miejsce zamieszkania.

Treść art 13 ust. 2 lit. B rozporządzenia 883/2004 traktującego w przedmiocie ustawodawstwa właściwego w zakresie zabezpieczeń społecznych w kontekście osoby, która normalnie wykonuje pracę na własny rachunek w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich, wprowadza kolejne pojęcie, a mianowicie centrum zainteresowania dla działalności tej osoby. Pod przytoczonym pojęciem centrum zainteresowania – zgodnie z treścią art. 14 ust. 9 rozporządzenia 987/2009 – należy rozumieć wszystkie aspekty działalności osoby wykonującej działalność na własny rachunek, a zwłaszcza miejsca, w którym znajduje się jej stałe miejsce prowadzenia działalności, zwyczajowego charakteru lub okresu trwania wykonywanej działalności, liczby świadczonych usług oraz zamiaru tej osoby wynikającego ze wszystkich okoliczności.

Przedmiotowe pojęcie centrum zainteresowania w kontekście ustawodawstwa właściwego w zakresie zabezpieczeń społecznych jest rozumiane bardzo szeroko i musi być każdorazowo oceniane w odniesieniu do istniejącego stanu faktycznego.

W przedmiocie wniosku o wydanie zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym traktuje art. 19 rozporządzenia 987/2009 stanowiąc w następującej treści:

Instytucja właściwa państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo staje się mającym zastosowanie ustawodawstwem zgodnie z przepisami tytułu II rozporządzenia podstawowego, informuje zainteresowanego oraz, w stosownych przypadkach, jego pracodawcę(-ów) o obowiązkach przewidzianych w tym ustawodawstwie. Instytucja ta udziela im niezbędnej pomocy w dopełnianiu formalności wymaganych przez to ustawodawstwo.
Na wniosek zainteresowanego lub pracodawcy instytucja właściwa państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo ma zastosowanie zgodnie z przepisami tytułu II rozporządzenia podstawowego, poświadcza, że to ustawodawstwo ma zastosowanie, oraz w stosownych przypadkach wskazuje, jak długo i na jakich warunkach ma ono zastosowanie.

Wniosek o wydanie zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczenia społecznego składa się z dwóch dokumentów, primo jest to przywołany wyżej dokument zwany potocznie „Zaświadczeniem A1” oraz secondo dokument zwany „Informacją w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym”. Ostatni z rzeczonych dokumentów uzupełniany jest w celu wskazania okoliczności oraz podstawy prawnej uprawniającej do otrzymania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczenia społecznego. Okoliczność wskazania właściwej podstawy prawnej jest niezbędna w zakresie skuteczności naszego wniosku, bowiem w odniesieniu do bloku nr 3 druku zaświadczenia A1, ustawodawca wymaga wskazania statusu podmiotu ubiegającego się o zaświadczenie o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych, natomiast w odniesieniu do druku Informacji w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym ustalenie właściwej podstawy prawnej jest niezbędne w celu uzupełnienia właściwego druku. Zwróćmy bowiem uwagę, że nagłówek każdego druku Informacji w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym wskazuje jednocześnie na właściwą podstawę prawną, w omawianym zakresie właściwy druk został zatytułowany w następujący sposób:

Informacja w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwymdla osoby którawykonuje pracę najemną w dwóch lub kilku Państwach Członkowskich UE na podstawie art. 13.1 Rozporządzenia Rozporządzenia Parlamentu i Rady (WE) Nr 883/2004 – w stosunku do pracowników najemnych;
Informacja w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym dla osoby która normalnie wykonuje działalność na własny rachunek w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich UE na podstawie art. 13.2 Rozporządzenia Parlamentu i Rady (WE) Nr 883/2004– w stosunku do osób wykonujących działalność na własny rachunek.

Składając wniosek w przedmiocie poświadczenia przez właściwą Terenową Jednostkę Organizacyjną Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaświadczenia A1, pracodawca lub przedsiębiorcą muszą zwrócić uwagę na szczególne wymagania w zakresie procedury poświadczania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych. Zatem wnioskodawca jest zobowiązany:

złożyć druk zaświadczenia A1 w ilości czterech uzupełnionych egzemplarzy – w przypadku kiedy zaświadczenie dotyczy pracownika najemnego zatrudnionego przez pracodawcę; albo
złożyć druk zaświadczenia A1 w ilości trzech uzupełnionych egzemplarzy – w przypadku kiedy zaświadczenie dotyczy osoby prowadzącej działalność na własny rachunek.

Ponadto, druk zaświadczenia A1 należy uzupełnić o właściwą informację w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w ilości jednego egzemplarza.

Kolejnym istotnym aktem prawa wspólnotowego traktującym w przedmiocie zabezpieczeń społecznych jest rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010 rozszerzające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo. Przedmiotowe rozporządzenie ma znaczenie wyłącznie na gruncie stosowania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i rozporządzenia (WE) nr 987/2009 do obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęcie rzeczonymi rozporządzeniami wyłącznie ze względu na swoje obywatelstwo. Zatem – na podstawie omawianego aktu prawa wspólnotowego – przepisy rozporządzenia 883/2004 oraz 987/2009 mają zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy spełniają łącznie następujące warunki:

zamieszkują oni legalnie na terytorium państwa członkowskiego; oraz
znajdują się w sytuacji, która pod każdym względem dotyczy więcej niż jednego państwa członkowskiego.

Wymaga wskazać na istotną okoliczność, wyeksponowaną w pkt 12 preambuły omawianego rozporządzenia nr 1231/2010 stanowiącą w następującej treści:

Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 nie powinny mieć zastosowania w sytuacji, która pod każdym względem dotyczy jednego państwa członkowskiego. Dotyczy to między innymi sytuacji obywatela państwa trzeciego, związanego tylko z państwem trzecim i jednym państwem członkowskim.

Przywołana treść preambuły przedmiotowego rozporządzenia jest istotna z uwagi na okoliczność podpisywania przez konkretne państwa członkowskie umów o zabezpieczeniu społecznym, których stroną są oznaczone, co do tożsamości państwa trzecie. Zwróćmy bowiem uwagę, że zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych są wydawane w stosunku do obywatela państwa członkowskiego, który wykonuje pracę na terytorium innego państwa członkowskiego. Zatem – na gruncie rozporządzenia nr 1231/2010 – obywatel państwa trzeciego, zamieszkujący legalnie na terytorium państwa członkowskiego, może korzystać z dobrodziejstwa zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych, wyłącznie jeżeli jednocześnie wykonuje pracę na terytorium innego państwa członkowskiego, niż państwo członkowskie zamieszkania rzeczonego państwa trzeciego. W przeciwnym stanie faktycznym, w stosunku do obywatela państwa trzeciego wyłącznie zamieszkującego legalnie na terytorium państwa członkowskiego, zastosowanie znajdą postanowienia odpowiednich umów bilateralnych, łączących państwo członkowskie zamieszkania cudzoziemca oraz państwo trzecie pochodzenia cudzoziemca.

Pewne wątpliwości wśród osób zainteresowanych budzi poprawne uzupełnienie druku zaświadczenia A1. Poniżej przedstawiam schemat uzupełnienia bloków rzeczonego zaświadczenia, z którymi wnioskodawcy mają największy problem.

Blok 2 [Ustawodawstwo Państwa Członkowskiego mające zastosowanie]

2.1. Pod pozycją Państwa członkowskiego wpisujemy nazwę odpowiedniego Państwa, używając pełnej nazwy lub odpowiedniego symbolu Państwa.

2.2. Okres na jaki wskazane w zaświadczeniu ustawodawstwo ma zastosowanie. Jeżeli podstawą wydania zaświadczenia jest art 13 ust. 1 albo art 13 ust. 2 rozporządzenia 883/2004, wskazany w zaświadczeniu okres nie może przewyższać okresu 12 miesięcy kalendarzowych. Taka okoliczność wynika wprost z art. 14 ust. 10 rozporządzenia 987/2009 stanowiącego w następujący sposób:

W celu określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa na podstawie ust. 8 i 9 instytucje zainteresowane uwzględniają sytuację, jaka prawdopodobnie może mieć miejsce podczas kolejnych 12 miesięcy kalendarzowych.

2.5. Jeżeli podstawą prawną ubiegania się o zaświadczenie A1 jest art. 13 ust. 1 albo art. 13 ust. 2 rozporządzenia 883/2004, wybieramy okoliczność wskazaną w tym punkcie, stanowiącą o tymczasowym charakterze dokonanego ustalenia. Podstawy prawnej w tym przedmiocie należy upatrywać w art. 16 ust. 2 rozporządzenia 987/2009 stanowiącym w następującej treści:

Wyznaczona instytucja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania niezwłocznie ustala ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego, uwzględniając art. 13 rozporządzenia podstawowego oraz art. 14 rozporządzenia wykonawczego. Takie wstępne określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa ma charakter tymczasowy. Instytucja ta informuje wyznaczone instytucje każdego państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca, o swoim tymczasowym określeniu.

Blok 3 [potwierdzenie statusu osoby ubiegającej się o zaświadczenie A1]

3.2. Należy zaznaczyć, gdy podstawą wydania zaświadczenia A1 jest art. 13 ust. 1 rozporządzenia 883/2004 traktujący o pracownikach najemnych.

3.4. Należy zaznaczyć, gdy podstawą wydania zaświadczenia A1 jest art. 13 ust. 2 rozporządzenia 883/2004 traktujący o osobach wykonujących pracę na własny rachunek.

Blok 4 [Informacje o pracodawcy albo przedsiębiorcy]

4.1.1. Należy zaznaczyć, gdy zaświadczenie A1 jest wydawane dla pracownika najemnego zatrudnionego u pracodawcy.

4.1.2. Należy zaznaczyć, gdy zaświadczenia A1 jest wydawane osobie wykonującej pracę na własnych rachunek

Poniżej podaje się dane pracodawcy albo osoby wykonującej pracę na własny rachunek.

Blok 5 [Informacja o pracodawcy albo przedsiębiorcy]

Osoby wykonujące pracę w ramach międzynarodowego transportu drogowego – z uwagi na specyficzny charakter pracy – często nie są w stanie podać konkretnych nazw przedsiębiorstw, dla których będą oni wykonywać usługi transportu drogowego. Nadto, nie są w stanie uzupełnić zaświadczenia w przedmiocie wskazania adresów firm, dla których będą świadczyć rzeczone usługi. Niemniej jednak w takim przypadku wystarczające jest zamieszczenie informacji, że praca będzie wykonywana we wszystkich krajach UE, EOG i Szwajcarii. W takiej sytuacji zaznaczamy również pkt 5.3. bloku 5 zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych.

Blok 6 [Instytucja wypełniająca formularz]

Należy podać dane właściwej Terenowej Jednostki Organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Stan prawny na dzień 19 października 2015r.

Michał Dynerowicz

Mariusz Miąsko

Kancelaria Prawna Viggen sp.j.

Potrzebujesz pomocy w zakresie prawidłowego uzupełnienia Zaświadczenia A1?

Już dziś skontaktuj się z Kancelarią Prawną Viggen sp.j. – ekspertem prawa transportowego!
Szczegóły pod nr tel.: 519 140 984

(12) 637-24-57

Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).

Add comment

OBEJRZYJ ONLINE